Een melding op mijn telefoon verstoorde mijn gezellige avond met vriendin A. ‘Doden bij schietpartij met kalasjnikov in Parijs’. Mijn hart stond stil. R. was aan het werk in Parijs.
Seconden lijken minuten en minuten lijken uren wanneer je wacht op nieuws over iemand van wie je houdt. R werkte in de buurt van een van de aanvallen. Gelukkig kwam er op mijn ‘gaat het goed?’ een snelle reactie. Ja, het ging goed. Na een tijdje kon hij veilig zijn hotel in. Wat is Parijs dan vreselijk ver weg en wat komt het dan allemaal verschrikkelijk dichtbij.
Over iets meer dan een uur heb ik mijn lief weer in mijn armen. Wat een geluk, wat een mazzel, dat ik mijn geliefde straks weer bij me heb.
Mijn hart gaat uit naar iedereen die dit geluk niet heeft, al die mensen wier geliefde niet thuis is gekomen dit weekend. Inmiddels is de omvang van wat er gebeurd is bekend. De wereld staat stil bij de slachtoffers van de terreur in Parijs.
Zo zijn er veel en veel meer mensen, overal ter wereld, die nooit gevraagd hebben om oorlog en er wel onder lijden. Kinderen die niet weten hoe het is om zich geen zorgen te maken over familie, eten, een dak boven je hoofd. Het maakt niet uit wie je bent, wat je doet of waar je bent. Eten in een restaurant, een avond naar een concert. Op de verkeerde plek op het verkeerde moment zijn, of geboren worden.
Op Facebook zie ik petities voorbijkomen voor het sluiten van de Nederlandse grenzen.
Mijn hart huilt.
You may say I’m a dreamer
But I’m not the only one
I hope someday you’ll join us
And the world will be as one
Adinda ziet, denkt, droomt, schrijft.. 
Verschrikkelijk, inderdaad is het hoe je het beschrijft; het komt zo dichtbij allemaal. Mooi ook het lied van John Lennon hierbij.
Vreselijk, ik heb er geen woorden voor want ik begrijp er helemaal niets van…