Ondanks het feit dat ik probeer om tijdens en tussen activiteiten door genoeg te rusten, kan het gebeuren dat ik mijn grens over ga en niet genoeg herstel. En dan kan het gebeuren dat ik zo ontzettend moe word met zoveel pijn, dat het zich uit in chagrijn en tranen. Zo kwam het dat ik op een bankje in het National History Museum in Londen heb zitten huilen.
Hoeveel ‘ervaring’ ik ook heb met een lijf dat niet alles kan zoals ik zou willen, dit soort dingen gebeurt me nog steeds. Tijdens een weekend in Londen met twee van mijn beste vrienden heb ik moeite met het (h)erkennen en aangeven van mijn grenzen. Hoeveel ik ook van tevoren aangeef dat het zou kunnen dat ik regelmatig moet zitten of een middagdutje moet doen, in de praktijk blijkt het toch lastig om naar mijn lijf te blijven luisteren.
In zulke situaties realiseer ik me des te meer hoe fijn het is dat mijn lief me zo goed kent. Dat hij weet welke afstand ik kan lopen zonder te zitten. Dat hij weet dat slenteren in winkels of musea vermoeiender en pijnlijker is dan flink doorstappen. Dat hij aan mijn manier van praten, lopen, staan en/of zitten ziet hoe laat het is, nog ver voordat mijn gezicht, mond en/of tranen dat aangeven. Als hij er niet is moet ik beter naar mezelf luisteren dan wanneer hij naast me loopt.
Het plan om met F. en R. naar Londen te gaan ontstond volgens mij al 8 jaar geleden, en deze zomer was het dan eindelijk zover. We hadden alledrie de tijd en het geld om een lang weekend Londen te boeken, manlief was aan het werk op de Filipijnen en mijn lijf is sterk genoeg. Van tevoren waarschuwde ik dat het ondanks dat laatste toch zou kunnen dat het me zwaar zou tegenvallen en veel zou moeten rusten.
De eerste dag in Londen liepen we bijna 20 kilometer. Het feit dat me zoiets lukt (zonder veel moeite) houdt niet alleen anderen maar ook mezelf voor de gek. De dag erna een uur lang de wisseling van de wacht bekijken, rondkijken in Harrods, nog een eind lopen en in de rij staan wachten voor het museum, resulteerde in huilen op een bankje.
Ik heb nog een hoop te leren. Maar twee stappen vooruit en één stap terug brengt me ook waar ik wil zijn. Tussen de stappen door moet ik alleen af en toe gaan zitten.
Adinda ziet, denkt, droomt, schrijft.. 
Ach meis, na 20 km heb ik al pijn in mijn lijf… ik kan me niet voorstellen hoe jij je daarna moet voelen o.o.
Maar als het zo gezellig is, en je zoveel wilt zien, is het zo makkelijk om over je eigen grenzen heen te gaan. En helaas voelt die muur waar we dan voor de zoveelste keer tegen aan lopen nog steeds zo hard aan als de vorige keer. Maar goed, je leert er wel iedere keer een (klein) beetje van ;).
Volgende keer gewoon goed aangeven hoor! 🙂 Vinden ze vast niet erg.
Waarschijnlijk vinden ze dat inderdaad minder erg dan mij huilend op een bankje zien ;). Het is inderdaad een leerproces!
Herkenbaar. Na 7 jaar met een ziek lijf dealen overkomt dit soort dingen mij ook nog steeds. Ook ben ik ontzettend blij dat mijn lief mij ook zo goed kent dat hij voor mij al weet wat wel en niet kan.
Wat zouden we toch moeten zonder onze mannen.. 🙂 En ik sinds deze maand ook 7 jaar ziek.. gek hoor.