Mijn hoofd leeft in twee tijdzones. De ene is de Nederlandse, waarin ik slaap, eet, werk. De andere is de Filipijnse, waarin mijn lief R. slaapt, eet, werkt.
Als hij slaapt ben ik net klaar met werken. Als hij ontbijt lig ik te slapen. Wanneer ik wakker word werkt hij.
Het is de zesde keer dat R. zo’n lange klus in het buitenland heeft. Hij is sinds zaterdag weg, maar ik zit nu al in de R-is-weg-modus. Ik eet anders, ga vaker bij mijn ouders langs en lig eerder in bed wanneer hij weg is. Bij elk berichtje slaat mijn hart op hol. En mijn hoofd leeft in twee tijdzones.
Elke keer vind ik vooral het weggaan moeilijk. Elke keer lijk ik hem meer te missen. Maar hoe beter het met mij gaat, hoe sneller de dagen gaan. De komende weken heb ik volgepland, maar niet té vol, want het huishouden is nu ook aan mij. Ik kook voor twee of drie dagen, zodat ik me na mijn werk daar niet druk om hoef te maken. Over bijna 7 weken is hij thuis. Tot die tijd leef ik met mijn telefoon in mijn hand, kliekjes in de vriezer en een lege ruimte in mijn lijf.
En mijn hoofd leeft in twee tijdzones.
Adinda ziet, denkt, droomt, schrijft.. 